patah hati

semalam naik tren sorang-sorang.tak ada benda lain yang lebih hepi bile naik tren melainkan dapat duduk atas kerusi (hehehe) sesampai kat stesen omiya,tiba-tiba ada sorang pakcik duduk kat sebelah saya.pakcik tu dah berumur..saya agak umur beliau mungkin dah lebih 80 tahun kerana : beliau berjalan terbongkok-bongkok masa naik tren,dan nampak macam x larat sangat.tak tau la kenapa mata saya x lepas memandang gerak-geri pakcik ni,kalau ada orang jepun lain perasan saya tengah tengok pakcik tu x berkelip,mesti diorang cakap saya nak mengorat beliau.beliau duduk di sebelah saya sambil pegang beg kaler hitam yang x lah besar mana pun.dan tak lama kemudian beliau tertidur atas beg beliau yang kaler hitam tu,yang beliau letak atas riba beliau.kesian sungguh pakcik ni..lepas tu beliau buka beg hitam beliau tu,dengan tangan terketar-ketar.nampak susah betul tangan yang terketar-ketar tu nak keluarkan sesuatu dari beg.waaa hati saya meronta-ronta nak tolong pakcik tu keluarkan barang beliau tapi kang x pasal-pasal saya kena lempang kang...dan datang la pulak mood emo masa tu..mata ni tiba-tiba berair pulak bile tengok pakcik tu.terdetik dalam hati ni,nak ke mana la pakcik ni dengan keadaan beliau yang x berapa larat nak jalan tu.nak je rasa diri ni mengekori pakcik tu atau dalam istilah lain mau stalker pakcik tu tapi apa kan daya,saya ada kerja penting yang perlu diselesaikan..memang begini la di Jepun : walaupun dah bongkok tiga,mereka x duduk di rumah.masih gagah berjalan di tengah kota.dan saya sangat-sangat kagum dengan orang Jepun terutama nya warga emas ni :mereka akan hidup selagi boleh

umur pakcik dgn makcik ni dah nak dekat 90 tahun

oh ya lupa,seperti biasa,tajuk besar di atas tiada kaitan dengan isi entri ini.saya tengah menaip sambil dengar lagu patah hati -saujana-

" patah hati

jangan terdampar sepi

jangan tersungkur mati

patah hati

jangan leburkan mimpi

jangan memakan diri "