terlajak perahu boleh diundur

semalam kali pertama pergi kerja sorang-sorang.oleh sebab pergi sorang,jadi kena la pergi awal sebab takut tersesat kat mana-mana atau terlepas tren atau terover naik tren sampai ke mana-mana entah.bak kata orang terlajak perahu boleh diundur,terlajak naik tren padan la muka :P


dan saya berjaya sampai dekat tempat kerja sebelum pukol 5 lagi,jadi oleh sebab ada kelapangan masa,saya bercadang nak berjalan-jalan la dekat kawasan tempat kerja tu.tengok-tengok kalau ada tempat menarik.tiba-tiba tekak rasa dahaga jadi rasa nak minum air.best nya kalau boleh minum air kalpis masa ni.jadi saya mahu singgah 7 eleven la kejap,sambil jalan-jalan tu mahu minum air..nak pergi 7 eleven kena lintas jalan,nak lintas jalan kena tunggu lampu isyarat jadi warna hijau.jadi saya pun tunggu la dengan sabarnya tapi terlebih tunggu la pulak,saya tak sedar lampu isyarat tu dah berkelip-kelip nak jadi merah dah.saya pun mengambil keputusan tekad untuk pecut selaju mungkin untuk ke seberang sana.ye,berjaya!tapi.....!dompet saya terjatuh kat tengah jalan..alamakk sikit lagi warna hijau nak bertukar jadi merah.dalam dompet saya masa tu memang tak berisi satu yen pun wang tapi sebab segala pengenalan diri saya ada dalam tu,jadi ia sangat lah penting!ah lantak lah lampu dah merah pun,saya tetap mahu ambil dompet saya yang berharga itu.belum sempat saya membongkok mau mengambil dompet untuk dilarikan secepat mungkin,tiba-tiba datang la sebuah kereta alfa romeo warna hitam meluncur laju ke arah saya.dan tiba-tiba saya rasa kesakitan yang tak adalah sakit sangat di bahagian lutut yang telah membuatkan saya jatuh terduduk.tak rasa sakit sangat pun,saya rasa saya boleh bangun sendiri dan jalan semula.tapi oleh sebab perasaan terkejut,saya tak mampu nak bangun.saya lihat sekeliling saya ada banyak mata yang memandang.dan tiba-tiba keluar lah beberapa orang lelaki,agak-agak saya dalam 6 orang dari kereta tu,semuanya memakai kot warna hitam,dan salah seorang bertanya pada saya 'kamu ok?' saya hanya mengangguk,dan 2 orang lelaki mahu memapah saya tapi saya menepis tangan mereka sambil berkata saya ok..tapi nampak nya salah seorang daripada 6 lelaki itu (mungkin pemandu kereta tersebut) kelihatan agak kaget,lalu menawarkan saya untuk dibawa ke hospital.pada mulanya saya tidak mahu dengan memberi alasan saya ok saja lagipun saya memang tidak ada duit langsung pada masa tu.tapi beliau cakap beliau rasa bersalah sangat,walaupun tu kesalahan saya sebenarnya..dan beliau memang nak bayar kos perubatan saya sekiranya terdapat sebarang kecederaan pada saya.soal duit jangan risau,katanya lagi.tapi saya beri alasan lagi,saya cakap saya kena bergegas ke tempat kerja,lagi 10 minit kerja akan bermula..tapi salah seorang daripada lelaki tersebut mahu menelefon bos di tempat kerja saya..eh kenapa dengan mereka ni?lalu saya pun memberikan nombor telefon tempat kerja saya kepada lelaki itu..tiga panggilan dibuat tapi tidak diangkat.dan panggilan untuk kali keempat barulah Encik Sakai,pakcik ketua di tempat kerja saya menjawab panggilan telefon.dari perbualan mereka,saya mendapat tahu bahawa syarikat kumpulan lelaki tersebut ada kaitan dengan syarikat tempat saya bekerja.dan dari perbualan mereka juga,nampaknya lelaki tersebut mengenali Encik Sakai.dan encik Sakai memberikan kebenaran kepada saya untuk bercuti hari ini.
mereka membawa saya ke hospital yang berdekatan,dan saya berasa sangaaaat beruntunggg sebab akhirnya dapat juga saya naik kereta alfa romeo yang memang dah lama saya idamkan selama ini.sekejap pun jadi lah..saya tak kisah.salah seorang dari lelaki-lelaki tersebut mempelawa saya makan,mungkin perasaan bersalah masih menebal dalam diri mereka.sekali lagi saya menolak dengan memberi alasan saya tak ada duit untuk balik,apatah lagi untuk pergi makan,lagipun saya jarang makan di kedai sebab ragu-ragu dengan bahan yang digunakan.tapi mereka tetap bersemangat mengajak saya,dan berjanji akan menghantar saya pulang ke rumah selepas makan.dan saya hanya menurut..
pakcik-pakcik ini semua sangat lah baik hatiii,mereka banyak bertanyakan saya soalan tentang pelajaran,tentang Malaysia,tentang diri saya.dan saya sangat seronok dapat berbual dengan mereka semua sambil menaiki kereta alfa romeo.
mereka bawa saya makan di sebuah kedai menjual makanan laut bakar,dan kedai itu nampak macam ekslusif..tapii tak kisah lah,orang nak belanja!gembira nyaaa sebab saya memang sangat suka akan makanan laut.saya makan macam-macam,dan tanpa henti.seronokkkk..salah seorang lelaki tu tanya saya nak makan apa-apa lagi tak,saya cakap saya nak makan tiram bakar..lepas tu lelaki tu panggil waiter kedai tu.dan waiter tu mengangguk dan cakap 'ok bos'.eh,bos?'kamu bos di sini ke?' tanya saya..dan rupa-rupanya lelaki tu adalah bos kumpulan tu dan beliau memang pemilik restoran tu.katanya beliau ada 15 cawangan kedai makanan laut tersebut seluruh Jepun.dan yang paling popular di Ginza.sejurus selepas tu waiter bawa kan sedulang besarrr tiram bakar!wahhh saya rasa macam dalam mimpi saja.saya makan tiram bakar tu tanpa henti.tak berkongsi dengan siapa-siapa pun.sedang asyik saya mengisi perut,tiba-tiba 2 orang lelaki dari meja sebelah bangun lalu bertolakan antara satu sama lain.mereka seperti dalam keadaan mabuk nampaknya.mereka tak berhenti bertumbuk.saya nampak salah sorang daripada dua orang yang bertumbuk tu dah cedera parah di muka.saya terkejut dan ketakutan.dalam kekalutan tu barulah saya terfikir kenapa saya berada di situ?saya dipukau ke?saya rasa mahu menangis,dalam fikiran tak fikir apa-apa dah,saya cuma mahu balik.tapi macamana saya nak balik?saya tak tahu pun sekarang saya berada di mana.telefon saya kehabisan bateri.saya tak dapat nak hubungi siapa-siapa pun.saya beritahu salah seorang dari 6 lelaki yang baik hati membawa saya makan tadi,bahawa saya mahu balik.mereka tengok muka saya ketakutan.dan air mata memang dah mengalir dah..mereka menenangkan saya dan berjanji saya tak akan apa-apa dan akan menghantar saya pulang selepas keadaan reda.keadaan makin kritikal nampak nya sebab sekumpulan lelaki merempuh masuk ke dalam restoran tersebut dan bertumbukan dengan sekumpulan lelaki yang lain..dan saya sangattt ketakutan.tiram bakar tadi ada separuh lagi yang belum saya habiskan tapi memang saya dah tak mampu nak fikir apa-apa selain menangis.salah seorang daripada lelaki terbabit menarik bahu saya dan meminta saya mengikut beliau.kami menyelinap keluar perlahan-lahan dari pintu belakang,dan berjaya.pakcik tersebut mahu membawa saya pulang ke rumah.sepanjang perjalanan,banyak yang diceritakan beliau kepada saya,dan barulah saya tahu bahawa pakcik tersebut ialah ketua kumpulan yakuza di daerah akasaka,dan kekecohan yang berlaku sebentar tadi adalah perkara biasa yang beliau lalui setiap hari,disebabkan pergaduhan dengan kumpulan yakuza dari daerah lain yang mahu berebut kuasa pemerintahan di akasaka.saya memang dah lama nak jumpa yakuza!tapi tak sangka pertemuan kami adalah seperti ini.kereta yang pakcik pandu itu diiringi beberapa buah lagi kereta,mungkin 5 buah dan menurut pakcik,mereka-mereka itu adalan anak-anak buah beliau..sepanjang sejam setengah perjalanan saya ke rumah dengan menaiki alfa romeo,macam-macam soalan yang saya utarakan kepada pakcik,saya tanya beliau bukankah yakuza semuanya jahat-jahat,beliau cakap tidaaak,tak semua yakuza jahat.yang jahat tu yang mengedar dadah dan senjata api,yakuza kumpulan beliau tidak melakukan semua itu,tetapi hanya menjaga keamanan kawasan yang diperintah.dan kumpulan yakuza sememangnya tak boleh mengelak daripada pergaduhan.boleh dikatakan setiap hari mereka bergaduh bertumbuk,tapi itu semua memang perkara biasa.dan saya beritahu beliau saya sangat suka akan bahasa pertuturan yakuza.pakcik mengajar saya beberapa bahasa pertuturan yakuza,dan saya sangattt gembira sebab lepas ni boleh la saya mempraktikkan nya bersama kawan-kawan.saya sudah sampai di depan halaman rumah.saya ucapkan terima kasih tak terhingga kepada pakcik tu dan pakcik terbabit berulang kali tunduk meminta maaf sebab dah banyak menyusahkan.saya katakan pada beliau saya rasa sangat seronok atas pertemuan sebentar tadi.beliau menghulurkan kad nama beliau kepada saya dan menyuruh saya menghubungi beliau sekiranya memerlukan bantuan.dan saya memang berharap saya dapat bertemu beliau lagi.saya menunggu kereta pakcik hilang dari pandangan..lalu melangkah masuk ke rumah dengan senyuman...serius,seronok kan kalau betul-betul peristiwa di atas berlaku kepada saya?inilah antara impian saya semasa berada di Jepun ni:mahu naik kereta alfa romeo sebab sah-sah lah tak mampu nak beli,mahu makan banyak-banyak dekat kedai makanan laut bakar dan mahu jumpa yakuza baik(ada ke yakuza baik?)
dan ini juga ialah kesan akibat terlalu banyak menonton drama yakuza.
dah lama tak menaip panjang-panjang,jadi mohon maaf lah kepada anda jika saya telah membuang masa anda membaca cerpen saya yang mengarut ini.penat menaip dan saya mahu tidur,nanti saya buat cerpen lagi lain kali :))))